Dinsdag een speciale dag

Hallo allemaal,

Dinsdag is het dan zover.. mama is dan vijf jaar geleden overleden en niet meer onder ons..
Ik ben er op het moment erg veel mee bezig maar ja misschien is het wel eens goed!
Misschien heb ik het allemaal ter zijde geschoven en toch nog ergens gestopt.. en misschien is het welleens goed omdat verhaal te vertellen..
Het begon allemaal toen ik net bij mijn huidige werkgever begon, ik werkte er ook net toen ik van mijn vader een telefoontje kreeg dat bij mijn moeder een tumor was ontdekt in de eierstokken. Ik moet er wel bijzeggen dat mijn moeder een enorme buik had en we dus ook wel zagen dat het absoluut niet goed ging met mama en dat ze al lang last had van allerlei klachten..van dokters wou ze niks weten achteraf zei ze omdat ze wist dat het mis was.
Mijn eerste reactie was verbijsterd..het leek een nare droom een nachtmerrie.. mijn ergste angst sinds ik klein was..
Er was nog niet veel duidelijkheid.. Mama kreeg een kijkoperatie en wij moesten toen mama op de uitslaapkamer lag naar de dokter. Mijn zus..mijn vader.. en ik.
Het oordeel was snel en hard, er was niks meer aan te doen.. einde oefening.. einde verhaal..
Ze had nog drie maanden en dat was dat. Nadat we met zijn drieen op de gang stonden hadden we het niet meer..mijn hart brak in stukken en ik had een brok in mijn keel.
Mijn vader was in shock en mijn zus was van streek.. zo liepen we naar de kamer waar mijn moeder lag.. en we mochten niks zeggen van papa.. dat zou hij later doen met de dokter..

Dit was het ergste moment denk ik wel van mijn leven, wetende dat ze dood ging en dan aan haar bed staan,zeggen dat we nog niks wisten en zeggen dat het allemaal wel goed zou komen.
Maar ze zag het..ze zag de angst en wanhoop in onze ogen. mijn vader bleef en wij gingen naar mij thuis.. huilen ..brullend ..dan weer boos..en die pijn ..die pijn die was ondraaglijk..
Jouwn mama..jouwn lieve sterke mama.. die mama die ook zo lekker irritant kon zijn..zich overal mee moest bemoeien..omdat ze zoveel van ons hield ons geen fouten wilde laten maken om ons te beschermen.. Mijn mama die me troostte als ik verdriet had op haar eigen manier..
ze liet dan een bad vollopen en wastte liefdevol mijn rug en daarna een lekker kopje thee..en de radio aan meestal was dat candlelight radio..Haar stem en haar woorden..haar armen en hoe ze rook..elke dag even bellen.. Hoe was dit mogelijk.. en waarom zij...?

Mijn vader kwam later en dit was wel het tweede meest vreselijke moment uit mijn leven..hij liep de kamer binnen pakte mij en mijn zus vast en er kwam een schreeuw, meer een brul eigenlijk zo uit zijn tenen. Een schreeuw van een man die bang was zijn grote liefde te verliezen..die niet wist hoe dat ie verder moest en het duurde lang voordat zijn schouders stopte met schokken...zijn laaste snik verdween..
Dat geluid achtervolgt me nu nog welleens..Ze hadden het mama vertelt, hij en de doctor
en ze was gebroken..ze wist niet wat ze moest..
Gelukkig duurde dat maar kort, mijn moeder belde de volgende morgen op.. niks opgeven..
ze ging echt vechten voor haar leven...
Ze werd geopereerd en ze verwijderden alles op een klein stukje na en een wonder (zo dachten we) geschiedde.. de dokters waren enorm optimistisch..Ze kreeg chemo.

Een moeilijke lange periode brak aan, een moeilijke onzekere periode.. want je angst maakt je onzeker en aan de andere kant wil je het niet waar hebben en dus hou je je ook een beetje voor de gek. In eerste instantie ging het goed... en dachten we dat de chemo goed aansloeg...
Maar zo zou het niet gaan... mama de sterke vrouw verloor haar haar en haar smaak en t viel allemaal niet mee voor de zelfstandige vrouw die ze was. Ze had een hekel om afhankelijk te zijn van anderen . Ze kon er slecht tegen en dat uitte zich op vele manieren.
Papa had het ook zwaar.. hij moest vaak eten overnieuw maken of iets anders want omdat ze geen smaak meer had dacht ze dat het niet meer goed was.
Spreken over kanker of over dood was taboe..ze wilde er niks van weten..
De tumor groeide en de chemo sloeg niet meer aan, en mijn moeder ging steeds meer achteruit..
ze viel enorm af.. en omgaan met haar was soms heel moeilijk.

December 2004 stierf de oom van mijn man aan A.L.S, het was moeilijk geweest voor ons allebei omdat mijn moeder zo ziek was en de man die hij als vader zag ( zijn ouders zijn gestorven toen ie nog heel jong was) Dubbelop..Kerst brak aan en mijn moeder was nog maar een schim van wie ze ooit was.. ze zag er slecht uit.. en mijn vader ook..maar voor ons allemaal deed ze haar best.
Ik deed de stap om haar een blaadje te geven met de vertaalde tekst van Celine Dion.. ' Goodby is the sadest word'..ze vond het prachtig en het ontroerde haar..toen liet ik haar het nummer horen en voor het eerst mocht ik over haar dood spreken..ik vroeg haar of ik het mocht draaien.. en ze zei Heel graag. Ik lag in haar armen en wij huilden samen.

Ik heb in die periode heel veel bij haar gelegen en met haar geknuffeld.. misschien zo denk ik nu dat ik zo geprobeerd heb wat op te bouwen.. maar nu vijf jaar later mis ik dr nog....
Vaak werd ik in paniek wakker en badend in het zweet.. van een droom die ging over hoe het zou zijn zonder haar..Ik wou haar zoveel mogelijk zien en voelen en haar nog bewust meemaken...
Een week voor ze stierf..braken haar ogen en nam ik vrij... ik was 24 uur per dag bij haar samen met mijn zus en vader en zij genoot hier zichtbaar van..
ik heb haar gewassen en gevoerd en samen met haar muziek geluisterd en ik had het niet willen missen.

16 maart was de dag dat de hemel grauw werd en mijn wereld eventjes stopte met draaien..
de nacht ervoor was een speciale ervaring maar die hou ik liever voor mezelf...
Het is werkelijk onmenselijk hoe zon ziekte iemand kan verteren..en toen ze stierf was ik zo opgelucht voor haar dat ik er bijna blij onder was.. misschien was ik ook wel in shock.. ik herinner me alleen dat gelukzalige gevoel..en ook de weken erna.. ik voelde haar overal om me heen..
Dat was heerlijk.... nu is ze weg..en is het stil om me heen en is alleen de leegte nog maar over..
Maar het moment toen ze stierf toen voelde ik de onzichtbare navelstreng breken..
Vijf jaar later ben ik zelf moeder en mis haar verschrikkelijk.. mijn vader heeft een nieuwe partner en ik ken hem niet meer terug.. Hij laat nauwelijks nog iets van zich horen..er komt bijna niks persoonlijks meer over zijn lippen..de interesse is weg.. gezegdes als we zijn geen gezin meer.. en kaartjes met zijn voornaam in plaats van papa..
Met sinterklaas 3 kwartier later komen..en niet bellen..niet meer zomaar aanschuiven als hij zit te eten.. dat is allemaal klaar..
Een voor een lopen mensen weg en hij ziet het niet of wil het niet zien..dat alles maakt dat het
alleen maar meer pijn doet.. en wij hebben er verdriet van dat Noa geen echte opa heeft.. eentje die alles met zijn kleindochter doet..hij is wel opa.. maar niet zoals ik me dat gedacht had.
Tja het leven is nu eenmaal een leerschool en niet alles loopt zoals je het zou willen.. maar met maar heel weinig familie om je heen... doet het extra verdriet.

Ik ben leeg van binnen en ken mezelf niet meer terug..het is langzaam gegaan..beetje bij beetje
en nu moet ik weer helen en mezelf weer leren kennen.. mezelf zonder mama
want ik ben nu een mama... en mijn meisje verdient het om net zon mama te hebben als ik heb gehad..

Bijna vijf jaar..

Mijn moeder..die liefdevol was..eigenwijs..altijd voor anderen klaarstond.. hard werkte samen met mijn vader..die dominant was.. maar wel streed voor rechtvaardigheid..zij die alles overwon in haar leven.. zij met al die liefde voor mij..zij die me vasthield in haar armen..
oh mam.. wat mis ik je..en wat hou ik van je.. jij hebt dit eerbetoon verdient..en niks minder..jij was een moeder!! Mijn moeder en wat hielden we van mekaar...

Ik hou van jou..